ถ้า ใครรู้จัก “วัดอัมพวัน” ตลาดบ้านแป้งก็อยู่ในบริเวณนั้นไม่ไกล... อย่าเข้าใจว่าที่นี่จะเหมือนตลาดเก่าทั่วไป เพราะเมื่อแรกเข้าไปถึงก็คงจะงงๆ ว่านี่หรือตลาดบ้านแป้ง? เพราะมี ขนาดเล็กมาก จากถนนสายเอเซีย (ทางหลวงหมายเลข 32) แยกซ้ายมือเข้าซอยไปวัดกลางธนรินทร์ ผ่านโรงเรียนเข้าไปก็ถึงแล้ว ตอนผ่านเข้าวัดกลางธนรินทร์ก็จะได้พบกับ “พระบรมธาตุเจดีย์บ้านแป้ง” เจดีย์เก่าแก่ขนาดใหญ่ที่บรรจุพระธาตุเอาไว้ภายใน ช่วงวันที่ฟ้าสวยๆ คนถ่ายภาพคงจะเก็บเจดีย์แห่งนี้เข้ากล้องกันจนเซนเซอร์ร้อนเลยทีเดียว

ตลาด บ้านแป้งเป็นชุมชนเล็กๆ ที่มีอาคารไม้ห้องแถวอยู่ไม่กี่ห้อง แต่เสน่ห์ของที่นี่ก็คือความเก่าและเก๋าเกมส์ของมือทำอาหารรุ่นเดอะ ที่ดังสุดๆ ในหมู่คนรู้ก็คือร้านก๋วยเตี๋ยวบ้านแป้งของคุณตาสมศักดิ์ ที่เปิดขายมาตั้งแต่ พ.ศ. 2495 (ก่อนที่อันธพาลจะครองเมืองตั้ง 4 ปี) เอกลักษณ์ของร้านนี้ก็คือเส้นบะหมี่รูปทรงแบนที่ทางร้านทำขึ้นเอง เปิดขายมาตั้งแต่ชามละไม่กี่สิบตังค์ รสชาติอร่อยตามแบบฉบับก๋วยเตี๋ยวย้อนยุค แค่ยืนดูคุณตาอายุแปดสิบกว่าๆ ยืนทำก๋วยเตี๋ยวอย่างคล่องแคล่วก็เพลิดเพลิน (จนคนหนุ่มอย่างเราได้อาย) ก็คุ้มแล้ว

ซอก เล็กๆ หลังร้านก๋วยเตี๋ยวของคุณตาสมศักดิ์เป็นอีกร้านหนึ่งที่ใครไปเยือนแล้วต้อง แวะไปอุดหนุน นั่นคือร้านขนมหวานของคุณลุงจำเนียร ที่ขายกันแบบอารมณ์ดี ทั้งทองหยิบ ทองหยอด ฝอยทอง เม็ดขนุน ขนมชั้น หม้อแกง และอีกสารพัดขนมที่รสชาติกำลังพอดีไม่หวานจัดจนเกินไปวางเรียงรายรอลูกค้า หากมาช้าก็มีพลาดอดชิมบางอย่าง

ที่ ขายดิบขายดีแน่ๆ เอกลักษณ์ของร้านนี้ก็คือจะใช้ “ไข่เป็ด” ในการทำขนมแถมยังต้องเป็นเป็ดไล่ทุ่งที่เลี้ยงปล่อยตามธรรมชาติด้วย เหตุผลของลุงจำเนียรก็คือ ไข่ไก่นั้นใสเกินไป ทำขนมแล้วไม่มันอร่อยเท่าไข่เป็ด แถมไข่เป็ดฟาร์มก็อร่อยสู้ไข่เป็ดไล่ทุ่งไม่ได้อีกด้วย ...ใส่ใจรายละเอียดกันมาถึง 30 ปีตั้งแต่ตั้งร้าน...ไม่ลองได้หรือ?

ฝั่ง ตรงกันข้ามเพียงไม่กี่ก้าว มีอีกหนึ่งสิ่งที่เป็นนางเอกของที่นี่ นั่นก็คือ “ขนมเบื้องญวน” ด้วยความที่เป็นของเชิดหน้าชูตาแห่งตลาดบ้านแป้ง ทำให้วันนี้เริ่มมีร้านคู่แข่งผุดขึ้นมาตั้งเคียงกับร้านเจ้าเก่าแต่ก่อนกาล อย่าง “ขนมเบื้องญวนแม่ประเสริฐ” ด้วยสโลแกนโก้เก๋อุดมมงคลว่า “กินแล้วรวย” หลังจากที่ใช้ตะหลิวพับขนมเบื้องบนเตาถ่านมาสามสิบปี วันนี้แม่ประเสริฐเริ่มส่งต่อฝีมือการปรุงขนมสีเหลืองสดชนิดนี้ให้กับผู้สืบ ทอดรุ่นถัดมา แต่ตัวเองยังคงทำหน้าที่ควบคุมและต้อนรับลูกค้าอยู่ในร้าน ถึงกระนั้นก็ยังคงรสชาติเอร็ดอร่อยอยู่ดี

แป้ง ขนมเบื้องที่ทอดจนสุกนั้นกรอบได้ที่ ใส้ในหลายอย่างให้รสเค็มปะแล่มแต่ก็มีมะพร้าวฝอยสีอิฐมาตัดรสหวานให้กลม กล่อม ทานร่วมกับอาจาดรสออกเปรี้ยวหวานนิดๆ แก้เลี่ยนอร่อยจนลืมโลก กินไปคุยไปถามไถ่ความหลังจากป้าประเสริฐไปด้วย บรรยากาศรอบตัวก็เปลี่ยนเป็นสมัยห้าสิบปีที่แล้วเลยทีเดียว...

ความ เก่าแก่ของร้านนี้ยืนยันได้ด้วยตัวคุณป้าประเสริฐเอง เพราะแกกระซิบบอกกับเราว่าจบโรงเรียนประถมมาพร้อมกันกับคุณตาสมศักดิ์ที่ขาย ก๋วยเตี๋ยวอยู่ทางนู้นนั่นแหละ... ...อย่าลืมเหลือพื้นที่ให้กับขนมเบื้องญวนเป็นกำลังใจให้คุณป้าประเสริฐเขา บ้างล่ะ!